Η χαρά της γιορτής. Βεάκειο Θέατρο, 8 και 9 Ιουνίου, στις 19:30. Γράφει ο Γ.Μπάρλας
γράφει ο Γιώργος Μπάρλας.
Οι γιορτές Νεολαίας της Ι.Μ. Πειραιώς αποτελούν πλέον τοπική παράδοση μιας και βρισκόμαστε πια στην 4η δεκαετία πραγματοποίησής τους. Πρόκειται για συνάξεις που δείχνουν την πίστη και τη ζωντάνια των νέων ανθρώπων της εκκλησίας του Πειραιά, που ζώντας στο παρόν εξακολουθούν να γιορτάζουν και να φανερώνουν τη χαρά της πίστης τους και σε εκδηλώσεις σαν αυτές που θα λάβουν χώρα το Σάββατο 8 και την Κυριακή 9 Ιουνίου στις 7.30 το απόγευμα στο Βεάκειο θέατρο.
Η γιορτή Νεολαίας κάθε χρόνο δεν είναι κάτι που ξεφυτρώνει έτσι ξαφνικά, αλλά αποτελεί καρπό μακράς προετοιμασίας και κόπου των ενοριακών συντροφιών, των ιερέων, των κατηχητών και των παιδιών, υπό την επίβλεψη του γραφείου νεότητος της Μητροπόλεως Πειραιώς. Όλος αυτός ο κόπος δεν είναι στις μέρες μας αυτονόητος, και πρέπει να τον αξιολογήσουμε σωστά. Εκατοντάδες νέα παιδιά, που δεν έρχονται από έναν άλλο κόσμο, που ζουν στη σύγχρονη καθημερινότητα και παλεύουν να βρουν τη θέση τους μέσα σε αυτήν, νοηματοδοτούν τη ζωή τους μέσα από την πίστη στον Θεό. Οι νέοι αυτοί μάς θυμίζουν ένα πρωτοχριστιανικό κείμενο, την προς Διόγνητον επιστολή, που λέει μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Οι Χριστιανοί δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους στη γλώσσα ομιλίας, ούτε στις συνήθειες. Ούτε κατοικούν σε δικές τους ξεχωριστές πόλεις, ούτε χρησιμοποιούν κάποια γλωσσική διάλεκτο διαφορετική, ούτε ζουν με «περίεργο» τρόπο! Δεν έχουν επινοήσει κάποιο «παράξενο» τρόπο ζωής στηριγμένοι στην ανθρώπινη περιέργεια, ούτε και προΐστανται όπως μερικοί μιας ανθρώπινης διδασκαλίας. Κατοικούν σε ελληνικές ή βαρβαρικές πόλεις, όπως συνέπεσε ο καθένας, και διαβιούν με τις τοπικές συνήθειες και τον τρόπο ενδυμασίας και τροφής του κάθε τόπου ενώ συγχρόνως γίνεται φανερή η θαυμαστή και αξιοπρόσεκτη συμπεριφορά τους.
Ζουν στην δική τους ο καθένας πατρίδα αλλά ως πάροικοι. Μετέχουν σε όλα τα κοινά ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα, όμως σαν να ήσαν ξένοι. Η ξενιτειά είναι πατρίδα τους και η πατρίδα τους ξενιτειά. Παντρεύονται όπως όλοι και γεννούν παιδιά αλλά δεν τα σκοτώνουν. Γήινοι άνθρωποι είναι αλλά δεν ζουν με ζωώδη τρόπο. Διαβιούν στη γη αλλά έχουν το πολίτευμα στον ουρανό. Υπακούουν στους κρατικούς νόμους αλλά με τον τρόπο ζωής τους ξεπερνούν τους νόμους. Αγαπούν τους πάντες έστω κι αν διώκονται από όλους. Αγνοούνται και κατακρίνονται από πολλούς, φονεύονται αλλά «ζωοποιούνται». Γίνονται φτωχοί από πεποίθηση και «πλουτίζουν» τους άλλους. Στερούνται σχεδόν των πάντων αλλά δίνουν σε όλους. Περιφρονούνται από τους ανθρώπους αλλά γίνεται δόξα γι’ αυτούς η περιφρόνηση. Συκοφαντούνται αλλά δικαιώνονται. Χλευάζονται και αυτοί ευλογούν. … Να το πω απλά: Ό,τι είναι για το σώμα η ψυχή, είναι και για τον κόσμο οι Χριστιανοί.»
Να λοιπόν που μέσα σε ένα αφιλόξενο για την πίστη περιβάλλον της σύγχρονης ζωής, οι νέοι μας δίνουν τη δική τους μαρτυρία. Πρέπει να την ακούσουμε και να την εκτιμήσουμε σωστά. Τι είναι αυτό που κάνει τόσους νέους να γιορτάζουν με χορούς και τραγούδια επί τόσα χρόνια; Το δίχως άλλο είναι η πίστη στον Θεό και η αγάπη για την πατρίδα και την παράδοσή της. Ας προσέξουμε και τούτο. Όλη αυτή η ζωντάνια και η χαρά των νέων προέρχεται από το γεγονός ότι όλο το χρόνο ζουν στην ενοριακή ζωή. Είναι λειτουργημένοι και ακριβώς το ήθος που πηγάζει από τη συμμετοχή στη θεία λειτουργία, είναι αυτό που τους δίνει χαρά και ενθουσιασμό.
Ναι, χαρά και ενθουσιασμός είναι οι σωστές λέξεις. Όποιος βρέθηκε στις κερκίδες του Βεακείου όλα αυτά τα χρόνια, ακόμη κι αν δεν συμμετείχε ενεργά στα δρώμενα στη σκηνή, θα καταλάβει τι λέμε. Το θέατρο πραγματικά πάλλεται από ενθουσιασμό. Και στο τέλος δεν υπάρχει κούραση παρότι αυτή θα ήταν αυτονόητη, μετά τον κόπο της προετοιμασίας και της ίδιας της γιορτής. Υπάρχει μόνο ικανοποίηση και πληρότητα. Και μια υπόσχεση: ότι του χρόνου θα είμαστε πάλι εδώ. Για τη χαρά και τη γιορτή που δίνουν νόημα στη ζωή μας.
Γιώργος Μπάρλας